Dag 12: Titicaca meer, Uros Indianen, wandeling eiland Taquile

Ontbijt 6:00 uur, vertrek 7:00 uur. Wederom een lang dagprogramma. We worden bij het hotel opgehaald door de fietstaxi's en rijden door het drukke centrum naar de haven. Dat levert grappige, angstige en idiote situaties op met zo'n hele groep. Ik vraag mij af of de inwoners eerder zoveel gillende dames hebben meegemaakt op dit vroege uur 😜

Bij haven ligt onze motorboot al te wachten en ook gaat er weer een lokale gids mee. We varen langzaam tussen de rietvelden door naar de Uros Indianen die op rieteilanden leven (athans overdag). We worden op een van de eilanden welkom geheten en krijgen uitleg op welke wijze deze rieteilanden worden gebouwd. Per eiland woont 1 familie. En meestal liggen de eilanden van buren dicht tegen elkaar aan. Elke 14 dagen moeten de eilanden van een nieuwe laag riet worden voorzien opdat ze blijven drijven. Ook hier wordt de nodige handel gedreven met zelfgemaakte spullen, voornamelijk borduurwerk. De Indianen zijn prachtig in hun traditionele kledij, en de kinderen natuurlijk weer schattig.

We varen verder over het Titicaca meer. Het gedeelte dat binnen de 2 schiereilanden valt noemt men Puno Bay, daarbuiten heet het Lago Magore. 60% van het hoogste bevaarbare meer ter wereld hoort bij Peru, 40% bij Bolivia. Het meer ligt op 4000m. We varen 2,5 uur over het blauwe water. Helaas overheerst de diesellucht op de boot, wat de hoodpijn bevorderd (en die heb ik al sinds Arequipa).

We komen aan bij het eiland Taquile. Hier gaan we een wandeling van noord naar zuid maken. Het begint meteen met een pittige klim en weer ben ik snel buiten adem. Die hoogte doet echt rare dingen met een mens. Het eiland is verdeeld in 6 regio's en elke regio heeft zijn eigen toegangspoort. Het leven is zeer primitief. De mensen moeten alles lopend afleggen en dragen zware lasten op hun rug. Er is slechts 1 schooltje in de zuidelijke regio, dus de kinderen uit het noorden lopen 2x per dag het eiland over. Het eiland wordt omringd door het ijsblauwe water en vanuit het zuiden heeft men zicht op de besneeuwde bergen van Bolivia.

We lopen in een gestaag tempo door, met af en toe een rustpauze. Het klimmen kost veel energie. We lunchen aan de zuidkant van het eiland; quinoa soep met groenten en gegrilde forel met frites. Bij het strand ligt de boot alweer op ons te wachten. In 2,5 uur varen we weer terug naar Puno. En weer overheerst helaas de diesellucht. We eten koffie met heerlijke taart als avondeten, want door de late, warme lunch heeft niemand trek om uit eten te gaan.

Marc (reisleider) adviseert mij om niet deel te nemen aan de Camino Real. Dat is even slikken. Dit is een van de redenen dat ik deze reis geboekt heb. Ik ben inderdaad vanaf Arquipa al niet fit, heb een virusinfectie gehad, heb continue hoofdpijn (hoogte of sinusitis?), ik slaap heel slecht (dit kan ook door de hoogte veroorzaakt worden). De dagen zijn lang en het programma is druk, dus tot rust komt een mens ook niet. Ik wijt een groot deel aan de hoogte, en de Camino Real ligt 1700km lager dan Puno. Ik had vandaag inderdaad veel moeite met klimmen op deze hoogte, raakte heel snel buiten adem. En de Camino Real begint met een klim van 500m. Ik baal hier wel van. Maar ik wil ook mijzelf, de groep, niet in gevaar brengen en natuurlijk wil ik weer veilig thuis komen. Van Marc kan ik het aankijken tot Cuzco, maar dan moet ik van hem daar op de vrije dag een wandeling maken met een klim van 200m om te kijken of het gaat. Daar heb ik ook geen zin in, daar gaat mijn vrije dag dan. Ik hak 's avonds de knoop maar door en zie, met spijt in mijn hart, af van de Camino Real 😥. Maar ja, thuis wacht er ook nog iemand op mij die wil dat ik veilig terugkeer. Dus laat ik nu maar de wijsheid laten regeren....dan kan Marc misschien nog regelen dat ik met de latere trein naar Aqua Caliente kan gaan ipv de vroege met vertrektijd van 5:00 uur.

En wonder boven wonder is mijn hoofdpijn vanavond verdwenen 🤔