Dag 14 Ponte do Sâo Lourenço; 50 tinten bruin

Na het ontbijt eerst de huurauto opgehaald. Wat een heerlijke vrijheid om zelf te bepalen waar en wanneer ik ga! Picnic klaar gemaakt en off we go 😀

Op naar het meest oostelijke schiereiland van Madeira; Ponta de Sâo Lourenço. Ik heb het vanuit het vliegtuig gezien en vanaf de ferry. Nu is het tijd om er te gaan wandelen!

Het is prachtig! Ruig, kaal en droog; lopen op lava rotsen, met aan de ene kant het rustige water van Baia d' Abra waarin de zeilboten dobberen en aan de andere kant de ruige noordkust met zijn hoge kliffen en beukende zee. Het pad valt niet missen, want er is maar een pad. Bij elke bocht wacht een nieuw spectaculair uitzicht, en net als je denkt dat je het mooiste heb gezien, wordt het toch nog mooier! Gelukkig staat er een stevige oceaan wind, anders zou je hier wegsmelten. Verrassend genoeg groeien en bloeien hier diverse mooie vetplantjes tussen de verder kale rotsen. Op het laatste gedeelte ligt een oase; een huis omgeven met palmbomen. Het is het enige restaurant, en ook de enige bebouwing, die er op dit stukje land te bekennen is. Verder is het beschermd natuurgebied. En dat is terecht ook! Zelden heb ik zoveel kleuren bruin in één gebied gezien. Van lichtbruin tot heel donker, in allerlei groen-bruine, geel-bruine en rood-bruine tinten! Het is echt overweldigend mooi! 50 tinten bruin is echt een aanrader om te gaan bekijken!

Het laatste stukje naar Pico do Furado is nog een best pittig steile klim. Maar het is zeer de moeite waard. Eenmaal boven heb je prachtig zicht op Ilhéu da Cevada en Ilhéu do Farol; 2 kleine rotseilandjes die nog bij dit stukje van het eiland horen. Op het laatste staat de vuurtoren die ik ook vanaf de ferry heb gezien. In de verte zijn ook de Ilhéus Deserthas te zien. Het is onvoorstelbaar wanneer je bedekt dat dit ontstaan is door lava dat uit het binnenste der aarde naar boven is uitgespuugd!

Op de terugweg trakteer ik mijzelf op een flinke kop koffie en een enorme brownie. Genoeg brandstof aan boord voor de terugweg 😜

Er komt een hele dikke, donkere wolk aandrijven...Gelukkig begint het pas te regenen wanner ik al weer onderweg in de auto zit.

Het autorijden is hier ook geweldig. Madeira heeft 1 snelweg, VR1, de via rapido 1. Je mag er maximaal 80 km, en dat kan ook niet anders met zoveel bochten en tunnels en hellingpercetages van 13%. De snelweg loopt ook onder de landingsbaan (op palen) van de luchthaven door, een heel bijzondere constructie. De Madrinezen zijn overigens zeer beleefde automobilisten. Men geeft elkaar de ruimte bij invoegen, ze stoppen voor elk zebrapad. Geen enkele stress dus.

Ik rij terug nog door het geprezen vissersdorpje Caniçal, maar het kan mij niet echt bekoren... Bij Canico ga ik de snelweg af en een leuk bochtig weggetje leidt omhoog de bergen in. Onderweg kom ik nog een miradoro tegen met uitzicht over Funchal; de haven ligt te schitteren in de zon. Hier heeft het helemaal niet geregend, ondanks dat er wel een dikke wolk boven de stad hangt.

Zo, dit was nummer 1 van mijn to do list. Morgen weer een nieuwe dag met een nieuw avontuur.