Dag 16 Nonnendal en de hoge kliffen van de westkust

De laatste vakantiedag is aangebroken en nog 2 dingen op mijn to do list....keuzes....

Ik besluit naar het Nonnendal, Curral das Freiras, te gaan, zo genoemd nadat in 1566 de nonnen uit Funchal over de bergen naar dit dal vluchten toen de Fransen 'op bezoek' kwamen. De nonnen beviel het zo goed in het dat zij zich er blijvend vestigden. Inmiddels liggen er een paar dorpjes in dit dal.

Ik rij over een wederom mooie route naar het uitkijkpunt Eira do Serrado. Dit uitkijkpunt biedt een mooi zicht over het dal. Het is er zeker prachtig, maar een wandeling hier maken (wat het plan was) trekt mij niet zo aan. Het pad leidt naar het dorp Curral das Freiras en weer terug. Ik besluit toch het laatste punt van mijn to do list te gaan doen, naar de westkust.

De weg langs het zuiden van Madeira wordt voor 90% afgelegd door de vele tunnels. Vanwege de vele dalen tussen de steile kliffen zijn er geen wegen die de dorpen onderling verbinden. Vanaf Prazeres gaat er wel een weg naar Pontal do Pargo.  Wederom een hele mooie route die tegen de bergen op slingert. Hier bloeien weer volop de hortensia's langs de weg.

Bij Ponto do Pargo zijn 2 miradouro's; de eerste bij Fajã Grande biedt een prachtig uitzicht over de steile kliffen van de westkust. Hier ligt ook een idyllisch restaurantje waar ik lunch.

Het tweede uitzichtpunt is bij de vuurtoren; Carol Porto do Prago. Dit is de meest westelijke punt van Madeira. Ook hier prachtig zicht op de mooie en indrukwekkende kustlijn. 

Ik rijd langs de kust verder omhoog naar Archadas da Cruz in het noord-westen. Aan de kust ligt een volledig geïsoleerde nederzetting Quebrada Nova. Jaren geleden hebben de  dorpsbewoners geïnvesteerd in een kabelbaantje dat 450  meter langs de loodrechte rotsen gaat. Voor slechts € 3,00 mag je mee naar beneden en weer naar boven! Het is een oud 6 persoons cabinebaantje wat met veel verve door een man bediend wordt. Voor we vertrekken kringen we instructie dat beneden de deur automatisch opengaat. Als we terug willen moeten we beneden op de linker bel drukken, dan weet hij dat er mensen zijn die opgehaald willen worden. Geweldig! De man verteld het met zoveel plezier en trots alsof dit de laatste grote uitvinding is die er recent gedaan is! Het tochtje op zich is al een belevenis; het eerste stuk gaat rakelings langs de steile rotswand. Het uitzicht langs de kliffen links en rechts is adembenemend! Het dorpje Querabra Nevo ligt op het enige kleine vlakke stukje land tussen de hoge kliffen en de oceaan. Het is hooguit 4 voetbalvelden groot. Ik loop eerst langs de kust waar de oceaan met vriendelijke golfjes tegenaan rolt. Daarna sla ik het enige voetpad naar het dorpje in. Het is allemaal zeer primitief. Er wonen ook daadwerkelijk mensen die wat landbouw bedrijven en druiven telen. Het biedt verder geen enkele comfort wat wij inmiddels zo gewoon zijn gaan vinden. Zelfs mijn telefoon heeft geen bereik hier. De huisjes zijn klein en functioneel, eigenlijk is het enige verschil met een hut dat deze huisjes van steen zijn en het dak bedekt is met dakpannen. Ongelooflijk dat mensen, ook zelfs jongeren, hier zo nog kunnen wonen! Wanneer dit aanschouwt heb, begrijp ik ook het enthousiasme en de trots van de kabelbaanman. Voor de inwoners is dit zeker de uitvinding van de eeuw!

Ik keer terug naar de kabelbaan en druk op de bel. En ja hoor, daar komt de cabine weer naar beneden! Een plaatselijke visser en een Duits echtpaar sluiten aan. De visser heeft niets gevangen vandaag, er stond te veel wind begrijpen wij. 

Via dezelfde route rij ik weer terug. Het is te laat om nog een duik in het zwembad te nemen, want ik wordt om 19:30 verwacht voor het diner in het hotel. Maar wat ik heb weer genoten van deze dag! Ik ben erg blij ook het prachtige, weinig toeristische westen te hebben gezien. Het is daar heerlijk rustig en ook zo mooi qua natuurschoon. Ik begrijp niet dat alle reisgidsen vermelden dat hier alleen maar een vuurtoren te zien is. Maar misschien maar goed ook, dan blijft dit mooie stukje onaangetast en puur!