Dag 3: Islas Ballestas, Huacachina, Nazca

Vroeg uit de veren, ontbijt om 06:15 uur. Er staat wederom een flink programma te wachten. Allereerst rijden we terug naar Paracas. Daar wacht gids Diego op ons voor de bootexcursie naar Islas Ballestas, de 'boog' eilanden. Met een supersnelle boot, al dansend op de golven van de Pacific ocean, varen we in een half uurtje naar de eilanden toe. We spotten de enige pinquinsoort die niet op de zuidpool leeft. Verder heel veel vogels, waaronder de prachtige en indrukwekkende Jan van Genten. Wat zijn dat sierlijke en statige vogels met een prachtig verendek. Van dichtbij bewonderen we de vele zeeleeuwen die op de rotsen slapen, zogen, territorium verdedigen of elkaar liefkozen. Heel bijzonder om ze van zo dichtbij te kunnen zien. De eilanden zelf zien wit van alle guana (vogelpoep). Eén keer per jaar wordt de guana gedurende 2 maanden van de rotsen geschrapt en verhandeld; het is namelijk een van de beste meststoffen. Wanneer we terug zijn in de haven zwemmen daar 4 dolfijnen die samen spannen om de vissen bijeen te drijven om zodoende een flinke maaltijd te vergaren. Een prachtig gezicht hoe deze intelligente dieren vol souplesse samenwerken.

Na een busreis van 2 uur komen we bij het volgende doel van deze dag, Huacachina. Een oase temidden van de hoge zandduinen net voorbij de stad Ica. Ook dit is heel bijzonder om te zien. Je waant je in een sprookje van 1001 nacht in het Midden Oosten. De lunch nuttigen we aan het water bij een Peruaan die Nederlands spreekt, alle toeristen naar zijn restaurant weet te lokken en het eten en drinken vanuit verschillende gelegenheden laat aanrukken. Het is een hilarisch tafereel. Na de lunch is er nog tijd om op onderzoek uit te gaan. Ik kies ervoor de klim over de zandrug van het hoge duin te maken. Een zware tocht door mul zand op het heetst van de dag. Pfff. Maar ik wordt beloond met geweldig uitzicht. Enerzijds op de oase zelf met het groene meer, ineengeklemd tussen de hoge zandduinen. Anderzijds op de stad Ica aan de andere kant van het duin. De kleuren en lijnen van de zandheuvels zijn een schouwspel op zich. Steeds veranderlijk door een voorbijdrijvend wolkje en de stand van de zon. Adembenemend mooi om naar te kijken. Ik neem ook echt de tijd hiervan te genieten en de schoonheid op mij in te laten werken voordat ik aan de afdeling begin. Terug in de oase zijn mijn schoenen 2 maten kleiner geworden door al het zand wat er in is gekomen :-)

We vervolgen de Pan American Highway dwars door de woestijn verder naar het zuiden. Een enorm uitgestrekt zandgebied met af en toe een kleine nedersetting. We buigen af richting Nazca en rijden door de uitlopers van het Andes gebergte. Ook hier is het nog steeds dor en droog, alleen in de valleien is het groen door de irrigatierivieren die vanuit de Andes stromen. Regen valt er nauwelijks in dit gebied. De laatste regen is in 2018 gevallen, de voorlaatste in 2009! 

Vlak voor Nazca stoppen we bij de oude uitkijktoren vanwaaruit een paar Nazcalijnen/figuren te zien zijn: de hand, de hagedis, de boom. Niemand weet met welk doel de lijnen ooit gemaakt zijn. Er zijn vele theorieën over. Op dit moment neigt men te geloven dat het bedoeld was om de goden gunstig te stemmen en om regen te vragen. Wel staat vast dat er een hoge mate van intelligentie voor nodig was, er zijn wiskundige berekeningen voor nodig geweest om de figuren op zo'n grote schaal te kunnen uitvoeren. Ook is bekend dat de Nazca mensen contact gehad hebben/geweest zijn in de Amazone en ook naar de kustlijn in het westen. Dit vanwege de afbeeldingen van bijvoorbeeld de aap en zeedieren waar ze anders geen weet van zouden hebben gehad. Vanavond hebben we ons aangemeld voor een vlucht boven de Nazcalijnen voor morgenmiddag.

We overnachten 2 nachten in Nazca in een prachtig, luxueus hotel met een heerlijk zwembad in de hacienda. En weer heb ik de mazzel een kamer alleen te hebben.