Soester wandelweekend

Gewoon omdat het zo leuk is, en omdat het kan, en omdat het een goede voorbereiding is voor Madeira na maandenlange inactiviteit, heb ik afgelopen weekend deelgenomen aan het eerste Soester wandelweekend, georganiseerd door Le Champion en de Rotaryclub Soest (een beetje op stand moet het in die kringen wel blijven).

Met verblijf op de camping op het trekkserveldje tussen allemaal andere lopers, wat gelijk een band schept. Heel grappig om te merken dat ik toch nog ergens opgeslagen heb hoe ik na vele jaren het tentje moet opzetten :-) Saillant detail: het was vroeger het tentje van de kids, en nu gaat moeders er mee op pad.

Het was perfect weer om te wandelen. Zaterdag vol goede zin van start aan de eerste 20 km; Soester duinenroute. En ja, dat klinkt net zo zwaar als het was door het mulle zand met bergschoenen en rugzak (want ja, ik wilde immers ook oefenen...). Gelukkig was dit slechts een gedeelte van het parcours, maar wel het meest slopende zo aan het begin van het traject. Gaandeweg ontdekte ik dat er onder het zitvlees ook nog spieren zitten. Onderweg zijn er gelukkig een aantal stempel/rustposten waar de deelnemers goed verzorgd worden, en kostelijk vermaakt door lokale zang- of muziektalenten, en de altijd bemoedigende woorden van de vele vrijwilligers die zo'n evenement mogelijk maken. Halverwege de route ligt midden in het bos landgoed de Paltz waar zich de Galery van Herman van Veen bevindt. Gratis opengesteld voor alle wandelaars. Dus even iets anders dan doen het het ene been voor het andere zetten :-) Opgevrolijkt door vele kunstwerken van Alfred Jodocus Kwak wandel ik weer verder, nu door de lange Soesterduinen weer richting Soest (weer mul zand, au). De laatste rustplaats is ook een oase, het openluchttheater Cabrio (lijkt op Caprera in Bloemendaal). Moe maar voldaan keer ik om 15:00 uur op de camping terug. Eerst maar even gestrekt en de spieren wat rust gunnen...om 18:30 uur wordt ik pas weer wakker.

Ai, mijn slaapmatje is lek, na 3 uur slapen wordt ik wakker op de harde ondergrond, toch maar eruit in het holst van de nacht en weer lucht in dat ding blazen...

Zondagochtend begint wat grijs en frisjes, maar prima om de Baarnse Bossenroute te gaan bedwingen. De man met de accordeon staat alweer te spelen net na de start. Even later wordt ik bijgehaald door José uit Brabant, waar ik gisteren een deel van het laatste traject mee heb samen gelopen; voor we het weten zijn we alweer bij de eerste rustplaats (kwebbel, kwebbel). Het volgende stuk loop ik alleen, 13 km tussen beide stops is een heel eind... maar het leidt ons door een prachtig natuurgebied, bossen en een heel groot stuk heide waar grazers lopen. Genoeg om van te genieten onderweg en mijn nieuwe camera uit te proberen. Grappig genoeg heeft die camera ook weer tot aanspraak geleid. Bij de stempelpost/rustplaats Charlotte Hoeve (idyllisch plekje) besluit ik een langere pauze te nemen en even te gaan liggen in het zachte gras en in de zon die inmiddels is doorgebroken. De Baarnse blaaskapel treedt aan net op het moment dat ik weer verder wil gaan, dus nog even blijven luisteren naar die vrolijke noten. Op naar de laatste 7 km. Ook vandaag lopen alle routes 1 km voor de finish door molen De Windhond. Bij de finish wordt iedereen feestelijk binnengehaald. Het aandenken aan dit weekend blijkt een speldje van deze molen te zijn.

Op de fiets terug naar de camping, het fijnste moment van de dag breekt aan; schoenen en sokken uit en voeten in het gras. Even bijkomen, tent opbreken en weer naar huis. Pizza in de oven en daarna die heerlijk douche thuis, een weldaad voor inmiddels heel wat pijnlijke spieren. Hopelijk weten die spieren volgende week ook nog dat ik ze wel een beetje getraind heb :-)