Dag 4 van Curral Falso naar Porto Moniz

Wandeling 7 km, 1000 meter dalen.

Ik heb slecht geslapen, kon ondanks de moeheid de slaap niet vatten. Het was benauwd warm in de kamer, het bed was hard en mijn knie deed pijn en was dik.

Vandaag de beruchte 3e dag. Omdat de route voor vandaag erg lang is, en er een gedeelte is geblokkeerd, zodat ik over de weg moet lopen, heb ik besloten vandaag wat minder lang te wandelen. Dan blijft er 's middags ook wat meer tijd over om te relaxen bij de natuurlijke zwembaden.

Roberto is weer keurig op tijd. Ik vertel hem meteen van mijn plan. Goed idee, en gelukkig geen enkel probleem wat hem betreft. Wel heeft het busje van Eurohike problemen, het wil niet starten. Maar dat gaat wel lukken wanneer we de berg afrollen volgens Roberto....helaas, niet dus. Midden op doorgaande weg blokkeren we de doorgang. Samen met Roberto duw ik het busje wat terug zodat het overige verkeer er langs kan. Hij belt met iemand van Eurohike die 5 min verderop woont. In de tussentijd passeert er een bekende van Roberto, ook met een busje, maar het lukt helaas niet om de motor via startkabels aan de praat te krijgen. De 'chef' van Eurohike arriveert en gedrieën besluiten ze het busje verderop van de berg af te laten rollen in de hoop dat de motor aanslaat. Het lukt! We kunnen weer rijden. We halen bij een ander hotel nog 2 Duitse fietsers op en dan rijden we omhoog de bergen in. Bij Curral Falso wordt ik afgezet. Hier begint mijn tocht vandaag. Ondertussen zitten we toch alweer op 1000 m hoogte. Boven is het koud en mistig. Ik loop gewoon in een wolk.

De Verrada da Ribeira, het pad, dat ik moet volgen gaat door een dichtbegroeide bos. Geen uitzicht, zelfs de lucht is niet te zien. Het is er donker, koud, nat en glibberig. Men heeft getracht het pad wat toegankelijker te maken door een soort trap te maken. Echter de houten boomstammen liggen te hoog en zijn heel erg glad, misschien is de aarde ertussen wel weggespoeld? Ik moet dus continue over de stammetjes heen stappen, vaak zijwaarts omdat er weinig ruimte is; dat is geen wandelen, dat is een excersitie! Daar waar geen trappetjes zijn liggen grote gladde met mosbegroeide stenen tussen dikke blubber. Dat is ook geen lopen. Ik probeer het 3 trajecten (het pad kruist namelijk steeds de weg), maar het wordt niet beter. Intussen begint mijn knie weer op te spelen en protesteren er een heleboel spieren. En ik heb nog een heel eind te gaan... Alles bij elkaar opgesteld is het enigzins deprimerend. Ik besluit bij de volgende cross-over de weg te volgen. Dan maar een eind omlopen, maar alles beter dan dit. Stel dat ik op dit pad mijn been breek (wat niet ondenkbaar is) dan vindt niemand mij terug en ik raak hier binnen no time onderkoeld. Er loopt hier namelijk geen mens.

Gelukkig is het geen drukke weg, en zie ik meer dan op het wandelpad. Roberto rijdt mij luid roerend voorbij, weer op weg naar beneden om onze bagage weg te brengen. De bermen staan vol met zeer uitbundig bloeiende hortensia's. Dat is een genot om naar te kijken. In allerlei kleuren; hagelwit, van bleekroze naar knalroze, van babyblauw naar hemelsblauw. En dan ook nog de gespikkelde varianten! Ik leef me uit met foto's maken. Madeira wordt ook het bloemeneiland genoemd, en niets is minder waar! Zelfs in dit jaargetijde bloeit er nog van alles. Wat bij ons in potten wordt gekweekt, bloeit hier in het wild. Maar dan veel groter en uitbundiger. Ik begrijp steeds beter waarom Sisi (keizerin van Oostenrijk) hier zo graag kwam!

Het wandelpad kom ik niet meer tegen, dus ik stippel mijn eigen route uit naar Porto Moniz. Voor mij liggen 2 kleine dorpjes en ik besluit daar doorheen te wandelen. Weer eens wat anders dan al dat groen. Inmiddels is het 11:15 uur en is de zon weer gaan schijnen; het klopt elke dag precies wat Nancy mij verteld heeft; 's morgens is het bewolkt, tussen 11-12 uur komt de zon, en tegen de avond komen de wolken weer.

Het eerste dorpje is Ribeira da Janela. Ik zie er alleen wat oudere mensen en een paar sterk vermagerde katten die om eten vragen. Een oud wijfie dat eerst bij de bushalte zat te wachten, begint een heel verhaal tegen mij in het Portugees. Ik zeg haar dat ik geen Portugees spreek en uit Holland kom. Ze ratelt maar door, het is nauwelijks te volgen. Ik vermoed dat het gaat over de bus die niet gekomen is, of in oostelijke richting vertrokken is en niet terugkeert. Dat maak ik er een beetje uit op. Maar het kan net zo goed dat zij iets heel anders bedoelde.

Het weggetje wat ik moet volgen is erg steil. Logisch want ik zal nog zo'n 700 meter binnen 2 km moeten afdalen! Maar het is wel slim gemaakt; in het midden van de weg zijn traptreden, een auto kan aan weerszijden van de trap gewoon over de weg rijden. En voor degenen die te voet zijn loopt dit toch een stuk makkelijker. Ik passeer prachtige nieuwe huizen en oude vervallen bouwvallen, ga langs moestuinen en druiventeelt, een weide met een geit aan de ketting. Halverwege besluit ik op een muurtje langs het pad te gaan lunchen. En ook om mijn brace om te doen, want mijn knie vind het dalen niet leuk meer. Een vrouw die het even verder vanuit haar woning aanschouwt vraagt of ik mij pijn gedaan heb, of ik gevallen ben. Ik mag bij haar komen, zij heeft water voor me. Ik zeg haar dat ik oké ben en alleen hier even ga lunchen en bedank haar vriendelijk voor haar zorgzaamheid. Zo zijn de mensen hier. Zo vriendelijk en behulpzaam.

Het pad daalt helemaal af tot het volgende dorpje, Casais de Baixo. Hier zie ik geen mens, het pad loopt er ook wat omheen terwijl het verder afdaalt naar de brug die ik uiteindelijk moet oversteken. Daarna weer omhoog om via de oude weg, Via Altigua, naar Porto Moniz te lopen. Nog 2 km te gaan. Ik wordt weer getrakteerd op prachtige uitzichten langs de kust en zie het dorp al liggen.

Het is 14 uur wanneer ik bij hotel Moniz Sol aan kom. Het is een groot hotel, enigzins gedateerd, maar ook hier is het schoon en wordt ik vriendelijk ontvangen. En weer heb ik een kamer met balkon die uitkijkt over de oceaan en langs de noordkust. Heerlijk vannacht weer slapen met het geluid van de zee!

Ik vertrek naar piscinas naturais, de natuurlijk gevormde zwembaden tussen de zwarte lava rotsen. Het dorp lijkt Egmond wel in de zomer. Veel toeristen, voornamelijk Duitsers. En veel souveniers winkeltjes. Het is druk bij het 'zwembad', maar ik vind al snel een plekje om te liggen. Tussen de natuurlijke lava rotsen zijn betonnen paden aangelegd en er zijn trappen op diverse plaatsen om het water in te gaan. Het water heeft de temperatuur van het zeewater, 21 graden staat bij de kassa, maar het voelt kouder. Logisch want regelmatig slaan er hoge golven van de oceaan over de achterste rand van het bassin. In het bassin ontstaat hierdoor een natuurlijk golfslagbad. Het is heerlijk wanneer je eenmaal door bent. Ik blijf er de hele middag toeven. Relaxen hoort ook bij vakantie!

Op de terugweg haal ik nog wat boodschappen en denk aan Samira, want het Efteling tasje komt hier ook goed van pas :-)

Voor het gemak eet ik in het hotel. Heerlijke voedzame spaghetti carbonara, krachtvoer voor morgen. Daarna neem ik een heet bad om mijn pijnlijke spieren een beetje te verwennen. Het bed ligt heerlijk, het geluid van de zee, slapen zal vannacht vast weer prima lukken!