Dag 3 Santana, Calhau, lavado do Rei naar Sao Vincente

Wandeling; 15,3 km. 650 m omhoog, 100 m dalen. 

Even voor negenen staat het busje van Eurohike weer klaar. Roberto brengt ons weer een etappe verder. Deze keer gaat er ook een jonger Duits koppel mee die een fietstocht maken via Eurobike.

In Santana begint hun etappe en krijg ik even de tijd om de paar gerestaureerde monumentale en karakteristieke punt- huisjes te bekijken. Daarna brengt Roberto mij verder. Via de express route en door vele tunnels dalen we flink af totdat we helemaal bij bij het strand van Calhau zijn; hier begint mijn 2e etappe. Zie je straks boven zegt Roberto nog opgewekt.

Ik loop over het pad naar het strand en kom in een kompleet verlaten en desolate nederzetting terecht; van een deel van de huizen is slechts een ruïne over. Ik vraag mij af wat hier gebeurd is. Brand? Een ziekte? Ik vraag het later aan Roberto; Calhau was de eerste nederzetting van Portugezen die hier zo'n 250-300 jaar geleden aan land kwamen. Jaren later lieten zijn hun huizen voor wat het was en stichtten Sao Jorge.

Ik loop eerst een eind langs het oude visserspad, wat uitgehouden is uit de rotsen en pal langs de oceaan loopt. Verlaten, maar prachtig. Ik keer terug naar het Verlaten dorp om aan de klim naar boven te beginnen. Het pad is zo steil dat ik om de 20 meter moet blijven staan om op adem te komen. Zo gaat 1,5 km wel lang duren. Totdat ik besef dat ik terug moet naar mijn 'bergversnelling'. Ook nu red ik het niet zonder pauzes, maar het is wel beter te doen. Op de top wacht de beloning van een mooi uitzichtpunt over de noordelijke kustlijn, en ik zie zelfs vaag Porto Santo liggen, waar ik volgende week een paar dagen heen ga. Ook is er heerlijke koffie en fris water. Dat doet een mens goed.

Ik vervolg mijn tocht via allerlei kleine Verrada's; verharde wandelpaden, soms door het veld, soms achter de huisjes van een dorp langs, dan weer langs een kleine naamloze levada. Na 3,2 km en 450 hoogtemeters bereik ik het uitzichtpunt Vigia. Een mooi punt voor de lunch. Inmiddels is de zon ook weer volop aan het schijnen en is het broeierig warm. De hagedissen krioelen om mijn voeten en vechten om de stukjes brood en ham die naar hen gooi.

Ik vervolg de route weer. Het blijft oppassen om een signaal niet te missen. Gelukkig gaat het vandaag allemaal goed. Uiteindelijk kom ik op de Caminho do Entrado das Covas, en die heeft nog wat voor mij in petto; een 200 meter steile klim in de warme zon zonder een zuchtje wind...een sauna kan hier niet tegen op. Pffff. Het enige geluid wat ik hoor is het kabbelende water in de kleine levada en het geritsel tussen de verdorde bamboe bladeren van de duizende hagedissen die hier op het eiland leven. Het valt mij op dat aan de zeekant van het pad dichtbegroeide bamboe staat en aande andere kant worden de druiven geteeld. De bamboe beschermd waarschijnlijk De druiven, en het verlaard ook waarom er geen zuchtje wind is. Het tweede wat opvalt is dat hier hoger langs de kust voornamelijk zwaluwen vliegen die af en toe over mijn hoofd scheren. Zeemeeuwen zijn hier nauwelijks. 

Na nog 1,5 km over de weg te hebben gelopen bereik ik Lavado do Rei: het 'koninklijke' irrigatiekanaal' waarlangs een oud onderhoudspad ligt welke thans (zoals langs alle levada's) vooral als wandelroute gebruikt wordt. Vanaf hier kan ik de levada 5 km bergopwaarts volgen tot aan de Ribeira Bonito, de mooie rivier. Het pad is smal, soms modderig en glibberig, al dan niet met keien. Het leidt door het prachtige groene berglandschap tot de hoogste toppen van het centrale gedeelte in zicht komen. Door een klein tunneltje en onder een watervalletje door. Ik voel me ook een beetje een 'bushcrafter' maar dan wel een met lunchpakketje in de rugzak en 's nachts slapend in een luxe hotel! Het neemt veel meer tijd om bij de rivier te komen dan gedacht, omdat ik steeds moet uitwijken en wachten op hordes mensen die reeds terugkeren, maar uiteindelijk ben ik bij Ribeira Bonita, die eerlijk gezegd een beetje tegenvalt. Ik zal op de terugweg flink moeten doorstappen om de afgesproken tijd te gaan halen, maar vrees dat ik dat niet meer red. Een kwartier na het verstrijken van het tijdstip belt Roberto om te vragen waar ik ben en of het goed met mij gaat. Geen probleem dat het iets langer duurt, dan neemt hij nog een koffie. 20 minuten later arriveer ik daar ook, en mag zelf ook nog een kop koffie nemen voordat we in het busje naar het volgende hotel gaan. 

Het is een flink eind rijden, rondom de diepe kloven, door de bergen. De weg slingert omhoog en dan weer omlaag. Roberto scheurt behendig over de weg om geen snelheid in de bochten te verliezen. En toch voel ik mij veilig bij hem in de auto, het is een goede chauffeur, en ik geniet zelfs van de rit. Als ik opmerk dat hij dit niet voor het eerst doet, verteld hij mij trots hij een coureur is, en derde van Madeira! Trots laat hij mij een foto van zijn race auto zien. Dat verklaart een hoop!

Na een rit van 5 kwartier zijn we bij het volgende hotel, Solar de Bica in Sao Vincente. Roberto weet dat ik hier geen diner kan krijgen. Hij stelt voor dat een vriend van hem, eigenaar van een restaurant hier verderop, mij om 19 uur kan halen om daar te dineren. Uiteraard wordt ik ook weer teruggebracht.

Het hotel ziet er geweldig uit. Ook hier weer een heel vriendelijke ontvangst en rondleiding. Een heerlijke kamer, met dito douche, en balkon dat uitkijkt over het dal.

Om stipt 19 uur wordt ik opgehaald door de restaurant eigenaar met een vette Alfa Romeo. We rijden naar de berg aan de andere kant van het dal. Een trendy restaurant met volledige glazen wand dat uitzicht heeft over het dal en de oceaan aan het einde. Ik heb er de lekkerste vis ooit gegeten; zeebaars, vangst van vandaag, zo heerlijk bereid met zeezout, citroen en verse kruiden uit de oven! Wanneer de rust in de keuken is weergekeerd wordt ik keurig teruggebracht. Er bestaan echt nog oprecht aardige en nette mensen! Ik moet Roberto morgen de groeten doen van hem.