Dag 2 van Machito naar Porto da Cruz

Wandeling; 14,5 km, 150 m omhoog, 600 m dalen.

Na een goede nachtrust en dito ontbijt wordt ik om 9: 00 uur door Nancy van Eurohike opgewacht in de lobby. Ik krijg uitleg en een pakket vol informatie. Ik ben deze week inderdaad de enige gast die bij hen geboekt heeft. Dat betekent een VIP behandeling, maar het had mij best leuk geleken wanneer er anderen geweest waren die dezelfde route zouden volgen. 

Nancy brengt mij terug naar Machito. Onderweg kletsen we in het Duits. Zij heeft een Algereinse papa en een Duitse moeder, is geboren en getogen in Lissabon en woont en werkt in de zomer op Madeira. Genoeg gespreksstof dus. En grappig naast Engels (wat iedereen hier goed spreekt) vandaag weer Duits gesproken. En ja, de woorden komen als vanzelf weer naar boven.

Nancy zet mij af in Machito bij het strandje waar een trap naar boven gaat; dat is het begin van de wandeling. Ondanks dat het er vanmorgen nog dreigend uitzag, beloofd het goed wandelweer te worden. Gelukkig is het licht bewolkt en loop ik niet meteen in de brandende zon. Vol goede moed begin ik aan de klim naar boven. In no time kijk ik neer op de baai en het strandje. De route omschrijving is ietwat onduidelijk en komt niet helemaal overeen met wat ik op de kaart zie. Ik volg mijn intuïtie en boerenverstand, en vraag onderweg aan locals of ik nog in de goede richting loop. Volgens mij loop ik niet helemaal de beoogde route, maar ga wel in de goede richting. Op een splitsing weet ik het even niet meer en raadpleeg Google Maps; weg naar beneden volgen zegt Google. Na enige tijd begin ik te twijfelen, volgens mij gaat het niet goed. Ik besluit koffie te nemen in een restaurantje en vraag meteen de weg. Inderdaad ik moet terug, langs de kerk en dan alsmaar de weg volgen. Ik klim weer omhoog langs de kerk, weer een splitsing. De kaart zegt rechts, dus dat doe ik maar. Onderweg bevestigd een bewoner dat ik inderdaad naar Boca do Risco loop. 

Na 2 km bergopwaarts weer een splitsing; hier moet ergens het pad langs de levada zijn wat naar Boca do Risco loopt. Ik vind een levada maar dat leidt al snel tot niets. Uit een appelboom vraagt een man of ik naar Boca do Risco ga. Ik moet terug. Hij stuurt zijn zoon om mij de weg te wijzen. De puberzoon wacht mij op en wijst naar de trap omhoog. Ik begin te klimmen tussen de huisjes door, maar het klopt niet. De beschrijving zegt dat ik langs de levada moet blijven lopen. Ik keer terug en kom de puberzoon weer tegen. Volgens hem moet ik echt omhoog. Hij gaat mij voor. Ik twijfel of ik EuroHike zal bellen, maar besluit eerst de jongen te volgen. Hij heeft zijn moeder ingelicht, zij spreekt een beetje Engels. En ja, ik kan langs de levada, maar het pad bovenlangs is veel beter. Ik volg haar raad op en kom inderdaad op een goed wandelpad vanwaaruit ik de route verderop weer op kan pakken. Lang leve de locals en geloof nooit Google Maps in dit soort situaties!

Ik volg het geitenpad steeds verder bergopwaarts, het dorp achter mij latend. Vele oranje/zwarte vlinders dartelen voor mij uit. Wat een rust hier. En zo groen. Ik kom wat medewandelaars tegen. En haal een echtpaar in (later blijken het Duitsers te zijn). Na een uur omhoog lopen kom ik bij het houten bordje dat in de beschrijving staat. Er komt een groep met gids aan en ik besluit achter hen aan te gaan. Het pad brengt ons naar een overweldigend uitzichtpunt over de oceaan en de steile rotsen van de noordkust. Het is adembenemend mooi daar. Een prachtige plek om te lunchen en even te genieten van het overweldigende natuurschoon. 

Na de lunch vervolg ik het pad. Het Duitse echtpaar haalt mij al snel in. Het pad gaat pittig omhoog en is in sommige bochten erg steil en glibberig. Net wanneer ik mij af begin te vragen of dit wel het juiste pad is, staat het Duitse echtpaar mij op te wachten: ook zij hebben hun twijfels. De GPS van de man laat zien dat we op een ander pad zitten. Oh, verbaasd de man zich nog, u spreekt ook Duits?! We besluiten gedrieën terug te gaan. Het afdalen op die steile, glibberige helling is nog lastiger dan klimmen, maar na 30 min zijn we terug bij de lunchplek. Ik lees nog eens goed de omschrijving; bij het houten bord moeten we niet de eerste links, maar de tweede links nemen. En ja, nu klopt het. Het pad daalt ietsje en slingert zich langs de steile berghelling met prachtig uitzicht op de blauwe oceaan. Het kan niet missen, dit is het pad naar Boca do Risco.

Af en toe gaat het pad door een meer bebost gedeelte. Het lijkt dan op Luxemburg nabij Echternach; de bossen, de rotsen begroeid met mossen, de vochtige paden. En toch heeft Madeira een heel eigen geur; het ruikt naar een mengeling van warme, natte aarde, dennenbos en laurier. Heel speciaal.

Boca do Risco leidt langs steile afgronden van 300 meter diep, over rotsige paden, met hier en daar een staalkabel als beveiliging, met vergezichten over de oceaan en het witte schuim van golven die tegen de rotsen beuken. Het is geweldig. Helemaal niet eng, want net als op het geitenpad moet je hier ook gewoon de ene voet voor de andere zetten. Maar voor mensen met hoogtevrees raad ik dit pad wel af.

Na enige tijd lopen zie ik na een bocht Porto da Cruz liggen. Het is nog wel een eindje te gaan, maar in de verte zie ik al het zwembad dat lonkt.

Het wandelpad gaat over in een asfaltweg. De route leidt mij langs een kleine levada langs boeren huisjes en akkertjes. Heel lieflijk om te zien, maar het lijkt mij een hard bestaan voor de bewoners. Een oudere dame die ik passeer maakt zich zorgen om mijn onbedekte hoofd; de zon is te warm volgens haar.

Uiteindelijk kom ik weer op de weg uit. De bar met rode luiken waar ik moet afslaan is onvindbaar. Ik neem de gok een ander pad te volgen, want over weg blijven lopen is geen optie. Gelukkig, goed gegokt. Na een steile afdaling rondom een puntig bergje eindig ik bij de weg (in aanleg) langs de kust. Dit herken ik, zo loop ik rechtstreeks terug naar het hotel. Het is 16:30 wanneer ik daar arriveer.

Moe en verhit ben ik toe aan een duik in dat verleidelijke zwembad. En hoe verrassend, het water is zo zout als de zee! Heerlijk! Dat zouden ze in Nederland ook moeten doen i.p.v. dat vieze chloorwater. Geweldig hoe je vanuit het zwembad uitkijkt over de die eindeloze watervlakte van de oceaan. En het zeewater dat ook regelmatig over de omheining spuit.

Vanavond weer heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel. Vandaag gegrilde inktvis met gamba's aan spies. Uiteraard met salade, groente en aardappel. De visliefhebber komt hier wel aan zijn trekken! En oh ja, niet te vergeten, het speciale lokale brood als voorafje; een soort Turks brood gesneden in puntje, gedrenkt in olie met veel knoflook en kruiden en even in de oven geweest. Echt zo lekker! Ga ik thuis ook proberen!